Η απόφαση να επισκεφτείς ένα χιονοδρομικό κέντρο είναι πάντα γεμάτη ενθουσιασμό. Ονειρεύεσαι αλπικά τοπία, φρέσκο χιόνι και ζεστή σοκολάτα δίπλα στο τζάκι. Αυτό που ξεχνάς είναι το πραγματικό χιονοδρομικό δράμα: την πολυκοσμία, την κίνηση και το ατελείωτο χάος που ξεκινά από τη στιγμή που αποφασίζεις να φύγεις από το σπίτι.
Αρχικά, υπάρχει η κίνηση στο δρόμο. Όλοι φαίνεται να είχαν την ίδια φαεινή ιδέα να πάνε στο χιονοδρομικό το ίδιο πρωινό. Σαββατοκύριακα και αργίες, ειδικά, μετατρέπουν τις εθνικές οδούς σε παγωμένα πάρκινγκ. Αν είσαι αρκετά “τυχερός” να φτάσεις χωρίς χιονοαλυσίδες, οι γύρω οδηγοί θα σε κοιτάζουν με βλέμμα απογοήτευσης, ενώ εσύ θα προσπαθείς να καταλάβεις πώς λειτουργούν αυτά τα “μαγικά πράγματα”.
Μόλις παρκάρεις – αν βρεις θέση μέσα στην κοσμοσυρροή – σε περιμένει ένα ακόμα βουνό. Όχι από χιόνι, αλλά από κόσμο. Οι ουρές για το lift είναι ένας ζωντανός λαβύρινθος ανθρώπων που κουβαλούν σκι, snowboard και παιδιά που σέρνουν σαν έλκηθρα. Οι πιο τολμηροί προσπαθούν να «παρακάμψουν» τη σειρά, αλλά γρήγορα μαθαίνουν ότι το χιονοδρομικό έχει τους δικούς του άγραφους νόμους: πρώτος μπαίνει όποιος αντέχει να παγώσει περισσότερο.
Και αν νομίζεις ότι το lift είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας, περίμενε να φτάσεις στην κορυφή. Οι πίστες είναι γεμάτες, και κάθε στροφή μοιάζει με αγώνα επιβίωσης. Είτε πρόκειται για τον αρχάριο που κατρακυλάει προς τα κάτω με φόρα, είτε για τον «επαγγελματία» που περνάει ξυστά δίπλα σου, το μόνο που σου μένει είναι να προσεύχεσαι να μη γίνεις μέρος του επόμενου θεαματικού crash.
Η πολυκοσμία δεν περιορίζεται στις πίστες. Τα σαλέ είναι γεμάτα, και η ουρά για ένα καφέ ή ένα σνακ μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο από το ίδιο το σκι. Κάπου εκεί, συνειδητοποιείς ότι πλήρωσες μια περιουσία για να φας ένα χορταστικό… τοστ, ενώ προσπαθείς να βρεις κάπου να καθίσεις χωρίς να νιώθεις ότι διεκδικείς το έπαθλο σε ριάλιτι επιβίωσης.
Και φυσικά, υπάρχει η επιστροφή. Όπως ακριβώς το πρωί, όλοι αποφασίζουν να φύγουν ταυτόχρονα. Ο δρόμος γίνεται και πάλι χάος, με τα φώτα των φρένων να σχηματίζουν ένα ατελείωτο ποτάμι κόκκινου. Κι εκεί που νομίζεις ότι το δράμα τελείωσε, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να κουβαλήσεις όλον τον εξοπλισμό πίσω στο σπίτι, μαζί με τη λάσπη, το λιωμένο χιόνι και την υποψία κρυολογήματος που σε ακολουθεί.
Και παρόλο που κάθε φορά λες «ποτέ ξανά», ξέρεις ότι όταν πέσουν τα πρώτα χιόνια, θα αρχίσεις και πάλι να ψάχνεις τοποθεσίες, προσφορές και tips για το επόμενο χιονοδρομικό δράμα. Γιατί, παρά τις δυσκολίες, η μαγεία του χιονισμένου τοπίου είναι πάντα πιο δυνατή από την ταλαιπωρία. Ή τουλάχιστον, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
