Δεν αντέχεις να κάνεις πάλι τα ίδια. Ξυπνάς, τσεκάρεις το κινητό σου μηχανικά, πίνεις τον ίδιο καφέ, πας στη δουλειά με τον ίδιο δρόμο, γυρνάς σπίτι και βυθίζεσαι σε μια επανάληψη που δεν σε ενοχλεί αρκετά ώστε να ξεσπάσεις… αλλά δεν σε γεμίζει κιόλας.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο «πάλι τα ίδια» και στο «άλλαξε κάτι επιτέλους», υπάρχει μια παύση. Ένα μικρό κενό, ένα «ναι μεν, αλλά». Γιατί η αλήθεια είναι πως βαριέσαι τη ρουτίνα σου, αλλά φοβάσαι και να την αφήσεις. Και δεν είσαι μόνος σ’ αυτό.

Γιατί μας κουράζει η ρουτίνα;

Η ρουτίνα δεν είναι κακή από μόνη της. Μπορεί να είναι πηγή σταθερότητας, να μας κρατάει προσγειωμένους, να μας δίνει ρυθμό. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η ρουτίνα παύει να είναι συνειδητή και γίνεται απλώς συνήθεια. Όταν δεν επιλέγεις να κάνεις κάτι – απλώς το κάνεις.

Όταν το «έτσι κάνω πάντα» έχει αντικαταστήσει το «έτσι θέλω να κάνω».

Γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε;

Γιατί όσο κι αν μας πιέζει η καθημερινότητα, μας είναι οικεία. Είναι ασφαλής. Είναι προβλέψιμη. Και ο εγκέφαλός μας λατρεύει το προβλέψιμο, γιατί δεν απαιτεί κόπο. Δεν έχει ρίσκο.

Η αλλαγή, από την άλλη, έχει ερωτήματα:
– Κι αν δεν τα καταφέρω;
– Κι αν το μετανιώσω;
– Κι αν δεν είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχω;

Ο φόβος της αποτυχίας και της αβεβαιότητας είναι πιο δυνατός απ’ την πλήξη. Γιατί η πλήξη, όσο και να μας βαραίνει, δεν μας τρομάζει. Την ξέρουμε.

Μήπως όμως δεν χρειάζεται να τα ανατρέψεις όλα;

Όταν σκεφτόμαστε αλλαγή, φανταζόμαστε συχνά μεγάλες, θεαματικές κινήσεις: να αλλάξεις δουλειά, να μετακομίσεις, να φύγεις ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Αλλά η αλήθεια είναι πως οι μικρές αλλαγές χτίζουν τις μεγάλες.

Αλλαγή δεν είναι μόνο το να αλλάξεις τη ζωή σου. Είναι και το να:
– πας άλλη διαδρομή στη δουλειά
– πεις “όχι” σε κάτι που πάντα έλεγες “ναι”
– κλείσεις το κινητό σου στις 9 το βράδυ
– δοκιμάσεις κάτι που ποτέ δεν τολμούσες

Ακόμα κι αυτά αρκούν για να σπάσει το μοτίβο, για να νιώσεις ότι κάτι κάνεις διαφορετικά.

Η ρουτίνα δεν φεύγει – αλλά μπορείς να την κάνεις δική σου

Δεν χρειάζεται να απαρνηθείς τα πάντα. Χρειάζεται απλώς να επαναπροσδιορίσεις ποια κομμάτια της καθημερινότητάς σου σε εξυπηρετούν πραγματικά και ποια απλώς “σε κουβαλούν”.

Αντί να πεις “βαρέθηκα τη ζωή μου”, δοκίμασε να πεις “ποιο σημείο της μέρας μου θα ήθελα να νιώθει αλλιώς;” και ξεκίνα από εκεί.