Ο καφές της Δευτέρας είναι ένα είδος από μόνος του. Δεν έχει την ανάλαφρη διάθεση του Σαββατιάτικου καφέ, που συνοδεύεται από την υπόσχεση μιας ανέμελης ημέρας. Ούτε κρύβει μέσα του την αισιοδοξία της Κυριακής, όπου όλα μοιάζουν πιθανά – μέχρι που θυμάσαι ότι αύριο είναι Δευτέρα. Ο καφές της Δευτέρας, λοιπόν, είναι ένα ρόφημα βαρύ, όχι από την περιεκτικότητά του σε καφεΐνη, αλλά από το βάρος της νέας εβδομάδας που κουβαλά.

Η πρώτη γουλιά δεν σε ξυπνάει, όπως θα ήθελες. Αντίθετα, είναι σαν μια μικρή υπενθύμιση ότι το Σαββατοκύριακο έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το άρωμά του, που κανονικά σε ταξιδεύει, δεν φαίνεται να έχει την ίδια μαγική επίδραση. Και η γεύση του; Λιγότερο απολαυστική, σαν να έχει χαθεί το μυστικό συστατικό που τον κάνει ξεχωριστό τις υπόλοιπες ημέρες.

Ίσως φταίει το ξυπνητήρι που σε έβγαλε βίαια από το όνειρο. Ίσως το γεγονός ότι πρέπει να προλάβεις το λεωφορείο ή να παρκάρεις στο κέντρο. Ίσως και το ότι η λίστα με τις υποχρεώσεις σου για την εβδομάδα έχει ήδη αρχίσει να σου κλείνει το μάτι με τρόπο απειλητικό. Ό,τι και να φταίει, ο καφές της Δευτέρας μοιάζει περισσότερο με εργαλείο επιβίωσης παρά με απόλαυση.

Αντίθετα, ο καφές του Σαββάτου έχει τη δική του τελετουργία. Είναι αργός, χαλαρός και γεμάτος υποσχέσεις για μια μέρα χωρίς deadlines. Μπορείς να τον απολαύσεις με την ησυχία σου, να τον συνοδεύσεις με ένα λαχταριστό γλυκό, να τον πιεις διαβάζοντας το αγαπημένο σου βιβλίο ή κοιτώντας το ταβάνι. Δεν υπάρχει καμία βιασύνη, και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.

Ο καφές της Δευτέρας, όμως, δεν είναι απλά ένα ρόφημα. Είναι το «καύσιμο» που σε κινεί, το μικρό σου διάλειμμα πριν βουτήξεις στον χαμό της καθημερινότητας. Ίσως δεν είναι τόσο γευστικός γιατί κουβαλάει το βάρος της πραγματικότητας. Αλλά αν το δεις αλλιώς, είναι αυτός που σου δίνει τη δύναμη να ξεκινήσεις. Και αν τον συνοδεύσεις με μια θετική σκέψη – ή έστω μια ακόμα κουταλιά ζάχαρη – ίσως η εβδομάδα σου ξεκινήσει λίγο πιο γλυκά.