Τα οικογενειακά τραπέζια είναι κάτι σαν την εθνική μας παράδοση. Είτε πρόκειται για γιορτές, ονομαστικές εορτές, ή απλά για το Κυριακάτικο τραπέζι, υπάρχει πάντα μια συλλογή από ατάκες που επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτως εποχής και περίστασης. Πάμε να δούμε μερικές από τις πιο κλασικές που ακούγονται, δημιουργώντας αυτό το ιδιαίτερο μείγμα αμηχανίας, ζεστασιάς και γέλιου.
Ξεκινάμε με το απόλυτο χιτ όλων των εποχών: «Γιατί δεν τρως λίγο ακόμα;». Εδώ, δεν έχει σημασία αν το πιάτο σου ξεχειλίζει ή αν έχεις ήδη ξαναγεμίσει. Η γιαγιά ή η θεία θα επιμείνει να δοκιμάσεις “λίγο από όλα”. Και αν τελικά πεις «εντάξει», έρχεται το επόμενο επίπεδο: «Μόνο τόσο;».
Η δεύτερη πιο δημοφιλής ατάκα αφορά τη διαχείριση της προσωπικής σου ζωής: «Εσύ πότε θα παντρευτείς;». Ειδικά αν είσαι πάνω από 25 και δεν συνοδεύεσαι από κάποιον/α στο τραπέζι, η ερώτηση είναι σχεδόν εγγυημένη. Αν, μάλιστα, έχεις σύντροφο και δεν έχετε αρραβωνιαστεί, τότε η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.
Στη συνέχεια, έχουμε τον κλασικό προβληματισμό της μεγαλύτερης γενιάς: «Τι θα κάνεις με τη δουλειά;». Ακόμα κι αν είσαι πετυχημένος στον τομέα σου, θα βρεθεί κάποιος που θα σου προτείνει να ασχοληθείς με κάτι πιο “σοβαρό”. Για παράδειγμα, να γίνεις δημόσιος υπάλληλος ή να ανοίξεις ένα μαγαζί.
Μην ξεχάσουμε και την ατάκα-παγίδα: «Τι γνώμη έχεις για…;». Αν πρόκειται για πολιτική ή κοινωνικά θέματα, εδώ ξεκινά το πανηγύρι. Κανείς δεν θέλει πραγματικά τη γνώμη σου, απλά όλοι περιμένουν να ξεκινήσει μια ατέλειωτη συζήτηση με δυνατές φωνές.
Αν υπάρχει μικρό παιδί στο τραπέζι, η σκηνή αλλάζει εντελώς: «Πες ένα ποιηματάκι στον θείο/τη θεία». Κι ενώ το παιδάκι σαστίζει, όλοι γελάνε και το χειροκροτούν, με αποτέλεσμα να θέλει να φύγει τρέχοντας.
Και, φυσικά, όταν η ώρα φτάνει στο τέλος, η πιο δραματική φράση όλων: «Φάτε κι αυτό, μη μείνει, κρίμα είναι». Ακολουθεί ένας αγώνας να εξαφανιστούν τα τελευταία κομμάτια γαλακτομπούρεκου, ενώ όλοι δηλώνουν ότι δεν αντέχουν άλλο.
Τα οικογενειακά τραπέζια είναι σαν μικρές θεατρικές παραστάσεις που επαναλαμβάνονται. Αν και συχνά μας κουράζουν ή μας φέρνουν σε αμηχανία, είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που τα κάνουν μοναδικά.
