Ξεκινάει πάντα αθώα. Η συνταγή λέει δύο κουταλιές αλεύρι, αλλά εσείς σκέφτεστε, «Τι θα γίνει αν βάλω λίγο παραπάνω;». Ή αντί για βασιλικό, αποφασίζετε ότι ο δυόσμος θα δώσει μια μοναδική «πινελιά». Και μετά, φυσικά, έρχεται το αποτέλεσμα: ένα πιάτο που μοιάζει περισσότερο με επιστημονική μελέτη παρά με φαγητό.

Το δράμα κορυφώνεται όταν το πείραμα περνάει στον φούρνο. Το κέικ δεν φουσκώνει, η πίτσα γίνεται… μπισκότο, και τα λαζάνια φαίνεται να έχουν μετατραπεί σε πυρηνικό αντιδραστήρα. Και, φυσικά, πάντα υπάρχει ο κατηγορούμενος: «Ο φούρνος είναι παλιός», «Μάλλον έπρεπε να προθερμανθεί περισσότερο», «Το θερμόμετρο δεν λειτουργεί σωστά».

Ακόμα κι όταν το αποτέλεσμα μοιάζει βρώσιμο, υπάρχει πάντα το μοιραίο πρώτο δάγκωμα. Το βλέμμα όλων γύρω από το τραπέζι λέει πολλά, αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Εσείς, φυσικά, υπερασπίζεστε την τέχνη σας: «Είναι γκουρμέ, δεν το καταλαβαίνετε».

Και όμως, αυτή η διαδικασία του πειραματισμού έχει κάτι μαγικό. Πολλές φορές, μέσα από τις αποτυχίες, γεννιούνται απροσδόκητες επιτυχίες. Ένα γλυκό που μοιάζει με καταστροφή μπορεί να γίνει η επόμενη οικογενειακή παράδοση.

Οπότε, μην απογοητεύεστε. Το μαγείρεμα δεν είναι απλώς ανάγκη – είναι τέχνη, επιστήμη και ψυχαγωγία μαζί. Και στο κάτω-κάτω, ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, υπάρχει πάντα το ντελίβερι.