Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε πως το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας. Μία από αυτές είναι όταν χρειάζεσαι επειγόντως να συνδεθείς σε έναν λογαριασμό και… ξαφνικά ο κωδικός σου γίνεται παρελθόν. Μπορεί να ήταν ένας συνδυασμός γενεθλίων, ονόματος κατοικίδιου, ή μια απολύτως τυχαία ακολουθία χαρακτήρων που δημιούργησες πριν δύο χρόνια και δεν ξαναθυμήθηκες ποτέ. Τώρα, όμως, η απόγνωση ξεκινά.

Το πρώτο βήμα είναι η απόπειρα να μαντέψεις. Καθώς πληκτρολογείς, νιώθεις έναν αέρα αυτοπεποίθησης: «Το έχω, είμαι σίγουρος!» Πατάς το enter και… λάθος. Δοκιμάζεις την επόμενη πιθανότητα: «Ίσως ήταν με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα». Και πάλι λάθος. Το τρίτο λάθος είναι η στιγμή που αρχίζεις να ανησυχείς – ειδικά αν εμφανιστεί η προειδοποίηση: «Μία ακόμη προσπάθεια πριν ο λογαριασμός σας κλειδωθεί.»

Αυτός ο πανικός που σε κυριεύει δεν συγκρίνεται με τίποτα. Είσαι έτοιμος να σπάσεις το πληκτρολόγιο, αλλά το παλεύεις. Πατάς το κουμπί «Ξεχάσατε τον κωδικό σας;» με την ελπίδα ότι θα λυθεί το πρόβλημα, αλλά εκεί ξεκινά το πραγματικό δράμα. Το σύστημα σου ζητάει ερωτήσεις ασφαλείας. «Ποιο ήταν το όνομα του πρώτου σας κατοικίδιου;» Απαντάς: «Μπουμπού». Λάθος. Ξαναπροσπαθείς: «Ρεξ». Και πάλι λάθος. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν είχες όντως κατοικίδιο ή αν ήταν ένα ψάρι που δεν θυμάσαι πια.

Αν περάσεις αυτό το τεστ, η επόμενη πρόκληση είναι το email επιβεβαίωσης. Μπαίνεις στο email σου για να βρεις τον σύνδεσμο επαναφοράς και, φυσικά, βλέπεις ότι έχει λήξει. Ξεκινάς τη διαδικασία από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά έχεις αρχίσει να χάνεις κάθε ίχνος υπομονής. Εν τω μεταξύ, το πρόβλημα που έπρεπε να λύσεις επειγόντως παραμένει εκεί, αλλά εσύ βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα αποτυχημένων προσπαθειών και ανανεωμένων κωδικών.

Η στιγμή που καταφέρνεις να συνδεθείς είναι σχεδόν λυτρωτική. Νιώθεις σαν ήρωας που κέρδισε τη μάχη του αιώνα. Αλλά τότε συνειδητοποιείς ότι ο νέος σου κωδικός δεν πρέπει να είναι ίδιος με τον προηγούμενο. Βάζεις έναν νέο, υπερβολικά πολύπλοκο συνδυασμό, και ξέρεις ότι… θα τον ξεχάσεις πάλι την επόμενη φορά.

Τι μας διδάσκει αυτή η εμπειρία; Ίσως ότι η ζωή θα ήταν πιο απλή χωρίς κωδικούς. Ίσως πάλι ότι πρέπει να υιοθετήσουμε έναν password manager ή να γράφουμε τους κωδικούς μας κάπου (σε ασφαλές μέρος, όχι σε ένα post-it κολλημένο στην οθόνη). Μέχρι τότε, όμως, θα ζούμε με το δράμα του ξεχασμένου κωδικού, γιατί ποιος είπε ότι η ζωή χωρίς λίγη ψηφιακή περιπέτεια έχει ενδιαφέρον;