Η Ιστορία Πίσω από την Ξεχωριστή Αρχή των Παραμυθιών

Υπάρχουν κοινά μοτίβα που εμφανίζονται ξανά και ξανά στα παραμύθια, από πρίγκιπες και πριγκίπισσες που μοιράζονται το φιλί της αληθινής αγάπης μέχρι τις κακές μάγισσες που ρίχνουν κατάρες. Ωστόσο, το πιο κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραμυθιών είναι η αρχική φράση τους. Οι λέξεις «Μια φορά κι έναν καιρό» αποτελούν μια βασική αρχή που διαπερνά όλες τις γλώσσες και κουλτούρες.

Αυτή η φράση δεν εμφανίστηκε τυχαία σε βιβλία με παραμύθια, αλλά έχει μια μακρά ιστορία. Η αντίστοιχη έκφραση μπορεί να βρεθεί στο “The Liflade ant te Passiun of Seinte Juliene” (Η Ζωή και το Πάθος της Αγίας Ιουλιανής), που χρονολογείται γύρω στο 1225. Αν και προηγούνται δύο σύντομες εισαγωγικές παράγραφοι, η ιστορία αρχίζει πραγματικά με το “Wes i thon”, που σημαίνει «Σε εκείνη την εποχή, όπως λέει ο θρύλος».

Κατά τον 14ο αιώνα, η φράση έγινε πιο οικεία, όπως φαίνεται σε ποιήματα της εποχής και έργα όπως το “The Knight’s Tale” από τα “Canterbury Tales” του Geoffrey Chaucer. Στον 16ο αιώνα, η φράση καθιερώθηκε πλήρως ως η τυπική αρχή των παραμυθιών. Για παράδειγμα, το έργο “The Countess of Pembroke’s Ivychurch” (1591) του Abraham Fraunce ξεκινά με «Μια φορά κι έναν καιρό, όταν οι Νύμφες και οι πάστορες ήθελαν να είναι δίκαιοι». Μέχρι το τέλος του αιώνα, η φράση είχε γίνει τόσο δημοφιλής που σατιρίστηκε, όπως στο έργο “The Old Wives’ Tale” του George Peele (1595), που περιλαμβάνει τους στίχους: «Κάποτε υπήρχε ένας Βασιλιάς ή ένας Κύριος ή ένας Δούκας που είχε μια όμορφη κόρη, η πιο ωραία που ήταν άσπρη σαν το χιόνι και κόκκινη σαν το αίμα».

Η χρήση του “μια φορά κι έναν καιρό” καθιερώθηκε ακόμη περισσότερο μέσω των πρώτων αγγλικών μεταφράσεων διάσημων παραμυθιών από την Ηπειρωτική Ευρώπη. Ωστόσο, υπάρχουν γλώσσες που χρησιμοποιούν διαφορετικές αρχές για τα παραμύθια τους. Στα πολωνικά παραμύθια, συχνά αρχίζουν με «πέρα από επτά βουνά, πέρα από επτά δάση», ενώ τα κορεατικά παραμύθια ξεκινούν με «όταν κάπνιζαν οι τίγρεις».

Η τυπική αρχική φράση των παραμυθιών εξυπηρετεί έναν σημαντικό σκοπό. Σύμφωνα με τη συγγραφέα Maria Konnikova, η φράση δημιουργεί μια «απόσταση και ασάφεια», προσκαλώντας τη φαντασία να επενδύσει με ελευθερία σε ένα φανταστικό κόσμο. Ο συγγραφέας Anthony Madrid προσθέτει ότι το «μια φορά κι έναν καιρό» αποτρέπει ερωτήσεις σχετικά με την αλήθεια των χαρακτήρων και της ιστορίας, διασφαλίζοντας ότι ο αφηγητής δεν διακόπτεται από τη συνάφεια με το παρόν. Επιπλέον, η τυποποιημένη αρχή επιτρέπει στο κοινό να αναγνωρίσει αμέσως τον τύπο της ιστορίας που θα ακολουθήσει, δημιουργώντας μια προσδοκία για μια φανταστική αφήγηση με πιθανώς ευτυχισμένο τέλος.