Η 31η Δεκεμβρίου, η τελευταία μέρα του χρόνου, είναι μια από εκείνες τις ημερομηνίες που φαίνεται να κουβαλάει ένα ιδιαίτερο βάρος. Είναι γεμάτη από αποχαιρετισμούς, απολογισμούς και φυσικά, προσδοκίες. Είναι μια μέρα που ζει ανάμεσα στο «τέλος» και την «αρχή», με μια δόση νοσταλγίας και μια γερή δόση αισιοδοξίας.
Από το πρωί, η ατμόσφαιρα μοιάζει διαφορετική. Οι δρόμοι γεμίζουν από κόσμο που τρέχει να προλάβει τα τελευταία ψώνια – τα γλυκά που ξέχασε να πάρει, το δώρο που έμεινε στη λίστα, το μπουκάλι σαμπάνιας που θα «ανοίξει τον καινούργιο χρόνο». Όλοι φαίνονται λίγο πιο βιαστικοί, λίγο πιο αγχωμένοι, αλλά και λίγο πιο γιορτινοί.
Το απόγευμα, αρχίζει το «ντύσιμο» της μεγάλης βραδιάς. Οι πιτζάμες δίνουν τη θέση τους σε λαμπερές εμφανίσεις για όσους έχουν κανονίσει εξόδους, ενώ για τους πιο χαλαρούς, η κουβέρτα στον καναπέ περιμένει. Η επιλογή της μουσικής γίνεται μια μικρή ιεροτελεστία: κλασικές επιτυχίες, χορευτικά hits ή ακόμα και ένα soundtrack νοσταλγίας που συνοδεύει τις σκέψεις μας για τη χρονιά που πέρασε.
Το βράδυ της παραμονής είναι πάντα γεμάτο αντιθέσεις. Από τη μία, είναι το γέλιο, οι ευχές και το κέφι. Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που όλοι λίγο-πολύ αναρωτιούνται: «Πού πήγε πάλι ο χρόνος;». Ίσως για αυτό η τελευταία μέρα του χρόνου έχει κάτι το τόσο γοητευτικό. Μας αναγκάζει να κοιτάξουμε πίσω, αλλά ταυτόχρονα μας γεμίζει με ελπίδα για το τι έρχεται.
Και όταν πλησιάζει το μεγάλο ρολόι στα μεσάνυχτα, όλα σταματούν. Η σιωπή της αντίστροφης μέτρησης είναι σχεδόν μαγική. Μετά, τα πυροτεχνήματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά και η πρώτη ευχή: «Καλή χρονιά!».
Η τελευταία μέρα του χρόνου είναι μια υπενθύμιση ότι όλα έχουν ένα τέλος, αλλά και μια νέα αρχή. Είναι η δική μας ευκαιρία να αφήσουμε πίσω ό,τι δεν μας ταιριάζει πια και να προχωρήσουμε μπροστά, γεμάτοι όνειρα και στόχους. Γιατί, τελικά, κάθε χρόνος που περνάει, όσο δύσκολος κι αν ήταν, μας έφερε λίγο πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να γίνουμε.
