Το Πάσχα έχει πολλά μικρά τελετουργικά, αλλά κανένα δεν προκαλεί τόσο αθόρυβη ένταση όσο το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών. Είναι ο “αγώνας” της Ανάστασης. Δεν έχει βραβεία, δεν έχει τρόπαια, αλλά έχει… κύρος. Όλοι θέλουν να κερδίσουν – ακόμα κι αυτοί που λένε «δεν με νοιάζει».

Αν λοιπόν θες να μπεις στη μάχη προετοιμασμένος, διάβασε παρακάτω: από το πώς να επιλέξεις το «δυνατό» αυγό, μέχρι πώς να αποδεχτείς την ήττα σου με αξιοπρέπεια.

Πριν: Η Στρατηγική Ξεκινά στην Κουζίνα

1. Μην παίρνεις ό,τι αυγό βρεις μπροστά σου.
Στο καλάθι με τα βαμμένα αυγά υπάρχει πάντα ένα αυγό που… κάτι έχει. Είναι λίγο πιο κοντό, λίγο πιο βαρύ, λίγο πιο «ήσυχο». Εκείνο είναι που δεν χτυπιέται, χτυπάει μόνο.

2. Κάνε την έρευνά σου.
Τα “παλιά μυαλά” της οικογένειας ξέρουν ποια αυγά έχουν πιο σκληρό τσόφλι. Ρώτα διακριτικά – όχι πολύ, για να μη σε καταλάβουν. Και μην ξεχνάς: τα αυγά από χωριό είναι ύπουλα. Μικρά, άκακα, αλλά βράχοι.

3. Πρόσεξε το κράτημα.
Πιάσε το αυγό με σιγουριά, αλλά χωρίς πίεση. Αν το στρίψεις κατά λάθος πριν την ώρα του, έχασες από μόνος σου.

Κατά τη Διάρκεια: Το Τσούγκρισμα Είναι Τέχνη

1. Τσούγκρισμα από πάνω. Πάντα.
Το «μύτη με μύτη» είναι ο χρυσός κανόνας. Αν κάποιος προσπαθήσει να σε χτυπήσει με το πλάι, δεν είναι παίκτης – είναι ταραχοποιός. Ενημέρωσέ τον ευγενικά ότι αυτό “δεν πιάνει”.

2. Μην κάνεις το λάθος να δείξεις έπαρση.
Αν κερδίσεις το πρώτο αυγό, κράτα χαμηλό προφίλ. Οι αντίπαλοι θα έρθουν με φόρα. Η αλαζονεία τιμωρείται άμεσα στην τσουγκριστική κουλτούρα του Πάσχα.

3. Πάντα υπάρχει ένα αυγό-νίντζα.
Στο τέλος, αυτός που κάθεται ήσυχος στη γωνία, τρώγοντας το τσουρέκι του, θα εμφανιστεί τελευταίος με “τυχαίο” αυγό και θα τα σπάσει όλα. Προετοιμάσου ψυχολογικά. Δεν είναι προσωπικό.

Μετά: Η Ήττα και η Δόξα

1. Αν κέρδισες, μην το διαλαλήσεις.
Μπορείς να κοιτάξεις λίγο περιφρονητικά, να πεις ένα «καλό ήταν το αυγό σου» ή να αποχωρήσεις ήρεμα από το δωμάτιο. Μην πανηγυρίσεις. Εκτός αν είσαι κάτω των 12. Εκεί επιτρέπεται.

2. Αν έχασες, μη λυγίσεις.
Κράτα το σπασμένο σου αυγό, φά’ το με αξιοπρέπεια και πες κάτι τύπου «εμένα δεν με νοιάζει». Ξέρουμε ότι σε νοιάζει. Όλους μας νοιάζει. Αλλά έτσι χτίζεις φήμη.

3. Καν’ το παράδοση.
Πέρνα στο επόμενο επίπεδο: βάλε τα ονόματα των παικτών σε χαρτάκια, κράτα στατιστικά, δώσε τίτλους («Ο Αυγοσπάστης», «Ο Ήσυχος Τιμωρός», «Η Νέα Ελπίδα»). Αν είναι να παίζουμε κάθε χρόνο, ας το κάνουμε σωστά.

Γιατί Όλο Αυτό;

Γιατί αυτή η μικρή τελετουργία του Πάσχα είναι περισσότερο από ένα σπάσιμο αυγού. Είναι παιχνίδι, παράδοση, γέλιο και λίγο καμουφλαρισμένος ανταγωνισμός. Κάτι μικρό που μας ενώνει γύρω από το τραπέζι.

Κι ακόμα κι αν χάσεις, το τσουρέκι είναι πάντα εκεί. Αυτό δεν το χάνεις ποτέ.